به مجنون گفت:روزي عــــــيب جـويي
کــــه پـــــيدا کـــن به از ليــــلي نــــکويي
که ليلي گرچه در چشم تو حوري اسـت
زهــــــر جزئي زعضواو قصوري است
زحرف عــيب جو مجــنـون بر آشفـــت
در آن آشـــفتــــگي خـــندان شـــد و گفت:
اگـــر در ديــده ي مجــنـــون نشـــينـــي
به غـــــير از خــــوبي ليـــلي نبـــينـــــي
تو کي داني که ليـــلي چون نکويي است
کزو چشمت همين بر زلف و رويي است
تو قد بيــني و مجـــــنون جــلوه ي نـــاز
تـــو چشـــــم و او نـــگاه نــــاوک انـــداز
تو مو بيــــني و مجــــنـــون پيـــچش مو
تـــو ابـــرو،او اشــــارت هــــاي ابـــــرو